info@suicidepreventiecentrum.nl

Coronaditeit

Coronaditeit

De titel van Coronaditeit is voor mij een samensmelting van corona en suïcidaliteit. Het staat voor wat het coronavirus, voornamelijk de gevolgen daarvan, doet met mijn suïcidale gedachten.

De maatregelen die er getroffen zijn om het coronavirus onder controle te krijgen c.q. houden, hebben invloed op mijn suïcidale gedachten. Mijn suïcidale gedachten zijn altijd ergens in mijn hoofd aanwezig, maar ik heb ze geaccepteerd en weet daar mee om te gaan. Ik ken mijn triggers en weet wat ik moet doen als de gedachten gaan toenemen. Maar soms gebeuren er dingen die ik niet kan voorzien waardoor ik ook mijn standaard maatregelen niet kan treffen. De huidige situatie is daar een voorbeeld van.

Om mijn gedachten te kunnen controleren weet ik dat ik mij niet te veel rust in mijn hoofd moet geven. Als ik mij ga ontspannen, tot rust wil komen (vakantie nemen bijvoorbeeld), moet ik dat bewust doen en een aantal voorbereidingen treffen. Ik moet dan mijn bezigheden rustig afbouwen zodat ik kan wennen aan de situatie die gaat komen. Al zeg ik het zelf, dat gaat mij altijd goed af. Maar nu werd ik overrompeld door de gebeurtenissen. Mijn vrij drukke agenda was in korte tijd zo goed als leeg. Ik werd onvoorbereid geconfronteerd met rust. Voor mij niet fijn, voor mijn gedachten alle vrijheid om te groeien.

Mijn hele dagstructuur verdween als sneeuw voor de zon, ik kon niet snel genoeg schakelen naar deze onverwachtse situatie. Voor mij een confronterende gebeurtenis. Ik wist niet wat ik er mee moest, ik kon zo snel niet bepalen wat ik moest doen en raakte daardoor lichtelijk in verwarring. En verwarring is voor mijn suïcidale gedachten een ideale voedingsbodem. In eerste instanties ben ik chaotisch bezig gegaan met allerlei plannen en ideeën, ongestructureerd en zonder een echte focus. Ik had wel in de gaten dat ik wat onstabiel was, maar door er over te praten met mijn vriendin werd mij duidelijk hoe ver ik al was. Ik begon lichtelijk manisch te worden. Uit ervaringen uit het verleden weet ik dat als ik te manisch word, mijn doodswens de overhand kan nemen, oncontroleerbaar kan worden. Mijn grootste angst met betrekking tot het bipolair zijn is dan ook de manische kant. Voor mijn depressieve kant ben ik niet bang meer, die is controleerbaar. Gelukkig werden mijn signalen door mijn vriendin herkend en dankzij haar ondersteuning kon ik weer landen. Onder lichte dwang ben ik mij meer bewust gaan richten op een enkel plan. Hierdoor kon ik mijn focus weer houden waardoor mijn oncontroleerbare chaotische brein weer terugviel in de oude, vertrouwde,  controleerbare, chaotische manier van denken. Ik hervond mijn stabiliteit.

Voor mij is het heel belangrijk geweest om te kunnen praten over wat er met mij gebeurde en wat dat deed met mijn gedachten. Ik besef ook dat ik wat dat betreft geluk heb dat ik in de situatie verkeer waar dat mogelijk is. Mijn omgeving herkent mijn signalen en maakt dat ook bespreekbaar. Tegelijkertijd besef ik dat er veel mensen zijn die niet de mogelijkheid hebben om open over hun gedachten te praten, wat de huidige situatie met hen doet. Dit kan door het ontbreken van een geschikt netwerk, door het niet willen belasten van hun omgeving, omdat ze zich misschien wel schamen voor hun gedachten of een samenloop van omstandigheden.

Ben of ken jij iemand die graag eens zou willen praten over de gedachten in je hoofd? Die een keer zijn verhaal wil delen met iemand die hem of haar begrijpt? Iemand die vanuit eigen ervaring hierover met je wil praten, open en zonder oordeel, zonder dat je bang hoeft te zijn dat je hem of haar tot last bent? Neem dan contact op, wij zijn er voor je.

contact@herstelprocesonline.nlluister@herstelproces.nl

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *