Een ontploffend schuldtrauma en een uitbarstende vulkaan

Soms zou ik willen dat ik kon functioneren als een machine. Het zou zo fijn zijn als we waren voorzien van een aantal knoppen waarmee we iets aan of uit kunnen zetten. Vooral een knop om even mijn gedachten uit te schakelen lijkt mij geweldig. Even een moment van rust.

Mijn gedachten staan nooit stil. Ze zijn continu bezig met het leggen van verbindingen, het analyseren van informatie en het creëren van mogelijkheden. En dat over verschillende onderwerpen tegelijkertijd die op een bepaald moment toch weer met elkaar verbonden blijken te zijn. Het kost mij veel energie en is erg vermoeiend, dus af en toe uitschakelen lijkt mij een fijne ervaring. 

Ik begrijp natuurlijk dat ieder mens een continue stroom van gedachten heeft, maar bij sommige mensen is het een overdreven drukte van belang in het hoofd. Ik ben een van die mensen. Het heeft zeker ook zijn voordelen. Het zorgt ervoor dat ik erg creatief kan denken. In mijn hoofd ontstaan zo verbanden die anderen (nog) niet zien. Soms is dat erg lastig want ik moet continu uitleggen hoe het in elkaar steekt, welke verbanden ik zie. Om ervoor te zorgen dat anderen mijn inzichten en ideeën begrijpen moet ik steeds een aantal stappen terug in mijn denkproces. En dat is voor mij erg moeilijk. Ik vergeet het soms ook en dan raak ik anderen kwijt, ze kunnen mij dan niet meer volgen.

Nu ben ik in de gelukkige omstandigheden dat ik, mede door mijn omgeving, nog ergens een soort van controle kan uitoefenen. Op momenten dat ik de controle dreig te verliezen moet ik ervoor zorgen dat ik niet ga vliegen. Zou ik dat niet doen dan zou ik waarschijnlijk als zeer verward persoon worden gezien. Een kwalificatie die ik liever niet heb want dat maakt mijn leven nog ingewikkelder en moeilijker en werkt zeker ook belemmerend.

Ik moet zeggen dat ik mij totaal geen voorstelling kan maken over hoe het voelt om rust in je hoofd te ervaren. Ik weet hoe ik stilte ervaar, maar dat is anders dan rust. Ik heb het meegemaakt, maar ik kan mij niet meer voorstellen hoe dat was. Ik heb de rust ervaren in het najaar van 2013. Achteraf gezien was het de stilte voor de storm of misschien beter het oog van een orkaan. Het was de voorbode van het ontploffen van mijn schuldtrauma, het uitbarsten van de vulkaan van geestelijke pijn. De periode die volgde was er een van verschillende pogingen om uit het leven te stappen en de strijd om aan de innerlijke pijn te ontkomen.

Misschien ben ik ook wel gewoon bang. Ben ik bang om rust in mijn hoofd te ervaren. Angst die gebaseerd is op ervaringen uit het verleden. Ik hoop nooit weer in die situatie terecht te komen. Niet dat ik bang ben voor de dood of voor suïcidale gedachten. Ik ben zeker niet bang voor de dood, die heb ik al een paar keer ontmoet. Ook voor de suïcidale gedachten ben ik niet bang, die zijn er nog steeds maar onder controle. Ik denk dat ik voornamelijk bang ben voor het gevecht, het gevecht met mijzelf. Die heb ik al een paar keer te veel meegemaakt. Het gevecht draait er iedere keer weer op uit dat ik een keuze moet maken, kies ik voor de dood of voor het leven. En keuzes maken, vooral over mijzelf, is voor mij erg moeilijk.

Het maken van keuzes raakt mijn trauma. Ik heb ooit een keuze gemaakt die anderen het leven heeft gekost. Het was geen bewuste keuze, maar het ging wel om een handeling die ik uitvoerde. Ik gaf gas en stak de weg over, daarbij de tegenligger over het hoofd ziend. De manier waarop er daarna met mij werd omgegaan heeft ervoor gezorgd dat mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen ver beneden vriespunt zakten. Ik zag het allemaal verkeerd en maakte alleen maar verkeerde keuzes. Omdat ik geen verkeerde keuzes meer wilde maken liet ik ze aan anderen over. Ik wilde geen schuldige zijn. Mijn schuld was al te zwaar om te dragen en eigenlijk hoorde ik er niet meer te zijn. Ik verdiende het niet om te leven.

Deze schuldgevoelens en de innerlijke pijn heb ik jarenlang, samen met mijn emoties, ver weg kunnen stoppen. Ik wilde niet voelen, ik mocht niet voelen. Totdat de druk te hoog werd en het deksel door gebeurtenissen werd losgeslagen. Hierdoor werd ik mij bewust van het feit dat ik eigenlijk al lang een keuze had gemaakt. Het werd het tijd die keuze uit te voeren. Ik wilde dood, ik had niet het recht om te leven. De druk viel weg en er ontstond een oase van rust.

Rust in mijn hoofd verbind ik dus direct aan deze periode in mijn leven. En daar komt mijn angst vandaan. De vraag is dan ook of ik de rust niet kan vinden of wil ik misschien die rust niet vinden. Durf ik het risico niet te nemen om rust toe te laten. Misschien kom ik ooit nog eens achter het antwoord.

Voorlopig ga ik door en heb ik een verlangen naar rust.