Ervaringsverhalen van nabestaanden

“V.E.R.D.E.R. na zelfdoding in je gezin” Verdriet, verlies, Emoties, Rouwen, Dood en doorgaan, Energievreters, Rituelen, rust, ruimte en respect!

VERDER is een boek dat gaat over het verlies van haar zoon Juriën. Hij stapt op vijftienjarige leeftijd totaal onverwacht uit het leven. Wanneer een kind door zelfdoding overlijdt, zonder enig vermoeden, is dat een enorme schok. Zo ook voor Henriëtte Koks. VERDER na zelfdoding is dat mogelijk of onmogelijk voor de achterblijvers? Als nabestaande worstel je vaak met allerlei emoties, zoals onmacht, ongeloof, boosheid, schuld, schaamte naast het grote gemis. Verder het feit dat de samenleving er niet mee om weet te gaan. Dit bemoeilijkt het rouwen.

Henriette beschrijft in dit boek wat er met haar gebeurt na de zelfdoding van haar zoon. Ze schrijft het eerlijk, vanuit haar hart op een warme liefdevolle manier. In het eerste deel neemt zij je mee over haar weg van ontreddering, paniek, verdriet en de pijn naar acceptatie en hoe verder te leven, haar helende reis na dit verlies in alle open- en kwetsbaarheid.

Het geeft nabestaanden veel erkenning en door het tweede gedeelte van het boek, kan het geschrevene ertoe bijdragen dat er open over zelfdoding geschreven en gepraat gaat worden. Dit deel bevat handvaten voor hen die door een diep verdriet heen gaan. Het plaatsen van verdriet, boosheid, zelfbeschuldiging, schaamte en schuld is essentieel om te helen. Dit om op den duur weer terug te kunnen naar een leven, waar het verleden je niet meer in de macht heeft.

Verdwaald in alle vragen is een verrassend openhartig boek over de dilemma’s waarmee nabestaanden worstelen na de zelfdoding van een dierbare.

In 2008 pleegt Ernst, de broer van journalist Alje Kamphuis, zelfmoord. Gevoed door schuldgevoel en de vraag hoe dit voorkomen had kunnen worden, probeert hij uit te zoeken waarom Ernst voor dit rigoureuze einde koos. Hij praat met de vrienden van zijn broer en zijn hulpverleners. Daarnaast leest hij de vele notities die Ernst, oprichter van de vermaarde Nederlandse punkband Ivy Green en beeldend kunstenaar, achterliet. Ze maken de pijn en wanhoop van Ernst voelbaar.

Ieder jaar stappen ongeveer 1600 Nederlanders uit het leven. Om meer inzicht te krijgen in deze met taboes omgeven thematiek ontmoet Alje Kamphuis ook Kris Kamerling, de broer van Antonie, en Xandra Brood, de weduwe van Herman, en hoogleraar klinische psychologie Ad Kerkhof, gespecialiseerd in suïcidepreventie.

De zoektocht van Alje Kamphuis is indringend en meeslepend en geeft een fascinerende inkijk in de psyche van mensen die een einde aan hun leven maken. Het verslag kan als troost dienen, ervoor zorgen dat op tijd hulp wordt gezocht, tot betere preventie leiden en meer begrip kweken voor personen die – vaak in de war en ziek – tot zelfdoding overgaan.
Verdwaald in alle vragen is daarmee een intiem en eerlijk boek over een gevoelig onderwerp.

Een boek waarin de keiharde, rauwe werkelijkheid van het rouwen na zelfdoding wordt beschreven door een jonge weduwe. Een weg van spiritualiteit, inzicht en kracht.

Irma Wagenvoort (1969) werd op haar 39e totaal onverwacht weduwe. Haar man maakte een einde aan zijn leven. In de chaotische, verdrietige periode na het overlijden van haar man, kon ze haar gedachten wat ordenen door deze aan het papier toe te vertrouwen. Eerst voor haarzelf, langzamerhand kwam het idee haar ervaringen te delen met andere mensen en deze zo te schrijven dat ze leesbaar zouden worden voor het publiek. In dit boek laat ze de rauwe kant van het rouwen zien. Ook is mooi te volgen hoe bepaalde gevoelens haar inzichten gaven. Het rouwen deed pijn, maar velen uit haar omgeving droegen haar in hun liefdevolle handen. Ondanks de diepe dalen van verdriet, biedt dit boek ook hoop. Hoop op een betekenisvol leven na de dood van een heel geliefd persoon. Voor alle mensen die zelf rouwen of dit van dichtbij hebben meegemaakt, maar ook voor allen die willen weten wat rouwen met je kan doen, heeft Irma dit boek geschreven.

Jack Keijzer rent naar boven en treft zijn zoon Remy aan, ijskoud. “Nu ben ik allebei mijn kinderen kwijt.” Ouders zijn trots op hun kinderen. Hun sprookjesachtige leven eindigde in een nachtmerrie.

Boven treft Jack Keijzer zijn zoon Remy aan, ijskoud. “Nu ben ik mijn kinderen kwijt.” Het verhaal van Jack en Jolanda Keijzer leest als een film waarvan je de afloop al kent, en juist dat pakt je vast. Verliefd op het vwo, intens gelukkig na de geboorte van Pascal (1991) en Remy (1993). Onafscheidelijke broers.

Dan blijkt dat Pascal psychisch met zichzelf worstelt en door zijn aandachtstekortstoornis ontvankelijker wordt voor drugs. De moord op Pascal haalt landelijk het nieuws, mede omdat Jack sindsdien scholen afgaat om te vertellen over de gevaren van drugs.

Wat Keijzer vertelt in dit boek is een verhaal waarin iedere ouder zich kan verplaatsen; het kan iedereen overkomen. En hoe overleef je de dood van je tweede zoon?

Een persoonlijke zoektocht door het land van rouw en verlies na de dood van een geliefde door suïcide.

Hoe leef je verder met het verlies van een dierbare aan de dood wanneer die dood zelf gezocht werd, uit diepe wanhoop en eenzaamheid?

Zelfdoding is niet te bevatten voor wie achterblijft, het is een werkelijkheid die onze vertrouwde zingeving voorbij is. Dat maakt dat je gemakkelijk in je rouw verdwaalt: in de nooit helemaal te beantwoorden vragen naar het hoe en waarom, en in verlammende gevoelens van schuld, woede of schaamte. Hoe vind je een begaanbare weg erdoorheen, terug het leven in?

Liesbeth Gijsbers schetst haar eigen zoektocht naar houvast en een leefbare toekomst. Troost en perspectief vond ze vooral bij de Frans-joodse filosoof Emmanuel Levinas. Die hielp haar een persoonlijk antwoord te geven op de trage vragen waarvoor de dood van haar zus haar gesteld had.

Liesbeth Gijsbers is taalkundige. Naast haar werk als tekstredacteur volgde ze opleidingen aan het Instituut voor Toegepaste Integrale Psychologie en het Opleidingsinstituut voor theologie en geestelijke verzorging vanuit vrijzinnig perspectief. Ook gaf ze trainingen op het gebied van communicatie en persoonlijke ontwikkeling. In 2009 verloor zij zelf haar zus aan zelfdoding.

In november 2005 maakte Justin Schuyffel (21) een einde aan zijn leven. Nabestaanden bleven verslagen achter. Justin was geliefd, getalenteerd en leek alles mee te hebben. Hoe kon uitgerekend hij tot zo’n daad komen?

Bijna zeventien jaar later gaat Justins zusje Nina op zoek naar de ‘donkere kant’ van haar broer. Dwars door alle positieve verhalen over zijn voorkomen, zijn humor en zijn populariteit probeert ze te zoeken naar sleutelmomenten in zijn leven die hebben geleid tot zijn einde.

Op basis van ruim dertig interviews met vrienden, familieleden en hulpverleners van Justin en daarnaast verslagen, dagboeken, brieven, e-mails en andere documenten, construeert ze een beeld van wie haar broer in alle eerlijkheid was.

De Valk is een boek over verlies en verwerking, over verdriet en herinneringen en over de altijd knagende schuldvraag: ‘Wat als?’ Een portret van een leven vol geluk én worsteling, dat de complexiteit van het bestaan op een diepgravende manier aan het licht brengt.

Lang geleden zat een jongen op een trap in een middelbare school. Hij heeft die middag afscheid genomen van zijn vriendin. Zij heeft besloten eruit te stappen. De jongen begrijpt haar keuze en besluit niemand te waarschuwen. Hij fietst naar huis.

In dit boek legt de jongen, nu volwassen, aan het meisje uit wat er daarna gebeurde. En durft hij meer te vertellen dan toen. Terugkijkend ziet hij hoe angst zijn leven bepaalde. Hij constateert dat het leven anders uitpakte dan verwacht. Beter.

Een requiem voor een meisje dat altijd 17 blijft, een inkijk in de gesloten wereld van suïcide en een verhaal om te delen.

Contact met dierbaren na zelfdoding van Steffany Barton is een troostrijk boek voor nabestaanden en helpt nabestaanden zoeken naar antwoorden.

Contact met dierbaren na zelfdoding, een troostrijk boek voor nabestaanden van Steffany Barton helpt nabestaanden zoeken naar antwoorden. Nabestaanden blijven achter met een groot gemis en worstelen bijna altijd met de vraag of de dood voorkomen had kunnen worden en de ‘waarom’-vraag. Door overleden dierbaren een stem te geven en te kunnen vertellen dat ze aan de andere kant van de dood rust en lichtheid gevonden hebben, biedt Barton nabestaanden troost en erkenning voor hun verdriet en verwarring.

De agent pakt haar bij de schouders, kijkt haar indringend aan en zegt: ‘Er is iets heel ergs gebeurd. Koen is overleden. Hij heeft zelfmoord gepleegd.’ Met dit bericht begint voor Tamara Baars haar leven na Koen.

Op 9 mei 2008 stapte haar broer op 30-jarige leeftijd volslagen onverwacht uit het leven. Ondanks dat Tamara wist dat hij zich niet goed voelde, was die mogelijkheid nooit bij haar opgekomen. Opeens behoort ze tot de groep: nabestaanden van zelfdoding.

Over hoe zij als zus dit immense en plotselinge verlies leerde dragen, gaat haar boek. Haar verhaal is een steuntje in de rug voor iedereen die in zijn of haar naaste omgeving te maken heeft met zelfdoding en herkenning zoekt. Daarnaast hoopt Tamara door het delen van haar ervaringen bij te dragen aan het open en onbevooroordeelde gesprek over zelfdoding, depressie en angsten. Tegelijkertijd is het een klein monument voor haar broer; voor wie hij was en wat hij voor haar betekende.

Eerder publiceerde Tamara over hetzelfde thema in de NRC Next (september 2015) en Jan Magazine (december 2015). In maart 2017 won zij met haar verhaal over Koen en rouw na zelfdoding de publieksprijs van de debutantenschrijfwedstrijd van online schrijversacademie Editio.

Ook was zij genomineerd voor de juryprijs. De juryleden, onder wie Auke Kok en Thomas Verbogt, over haar verhaal: ‘Een aangrijpende, zeer persoonlijke tekst. Gedurfd en authentiek.’

Het ergste horrorscenario dat je maar kunt bedenken is gebeurd: je kind heeft zelfmoord gepleegd. Rian de Heus beschrijft de totale verwarring waar zij als moeder mee te maken kreeg.

Je leest over haar worsteling tussen leven of er zelf ook een einde aan maken. Over de strijd om haar verhaal te verdedigen tegen de ‘buitenwereld’, de mensen die zelfmoord veroordelen. Over het constante onbegrip. Over hoe je de balans moet vinden om verder te leven, als dat ooit mogelijk is.

Gelukkig was er ook troost en steun van lotgenoten. Rian was gevangen in haar verdriet na de zelfdoding van haar oudste dochter, en daaruit leek geen ontsnapping mogelijk…

In De glans van snot geeft Elsbeth rouw een gezicht door de seizoenen en de jaren heen. Ze  beschrijft het rauwe verdriet van verlies, en daarnaast ook dat je gelukkig kan zijn en glans geeft door voluit te leven.

Elk seizoen heeft eigen gebeurtenissen – bijvoorbeeld oud en nieuw – die rechtstreeks binnenkomen in een rouwend hart. Erover schrijven geeft Elsbeth rust en zorgt bij anderen voor herkenning en erkenning krijgen voor je gevoel is helend.
Het boek lees je met een lach en een traan, want humor is altijd een onderdeel van de vlotte, directe schrijfstijl van Elsbeth.

De hoofdstukken zijn los van elkaar te lezen en ondergebracht in één van de jaargetijden waarin ze geschreven zijn. Elk seizoen begint met een ingekleurde mandala van dochter Sara en eindigt met een langer hoofdstuk, waarin ze een viertal onderwerpen bespreekt: rouw en burn-out, de heling van schrijven, rouwen met hoofd-hart-handen en tot slot hoe je goed kunt achterblijven.

‘Ik hoop dat mijn rouw oneindig mag zijn, omdat de liefde voor mijn overleden dierbaren dat ook is’
Elsbeth

Spiritboek Zelfdoding in het licht van de ziel
Er bestaat bij velen een uitgesproken mening en oordeel over zelfdoding. Dat is niet zo verwonderlijk, omdat het bij de meeste mensen aan diepe gevoelens raakt. Met haar boek Zelfdoding in het Licht van de Ziel: nieuwe perspectieven reikt Ellen Scheffer een andere benaderingswijze ten aanzien van dit gevoelige onderwerp aan, neemt zij schuldgevoelens bij nabestaanden weg en biedt zij mensen met zelfdodingplannen andere, zinvolle informatie aan.

In veertien gesprekken laat zij nabestaanden, mensen die een poging tot zelfdoding deden en therapeuten uit het alternatieve circuit aan het woord komen.

Gesproken wordt over het onvoorstelbare verlies dat de nabestaanden geleden hebben, over hoe diep de zelfdoding of poging tot zelfdoding in hun leven ingreep en over hoe de gebeurtenis hun leven verrijkt heeft met zelfinzicht en meer bewustzijn.

Vaak was de ervaring de aanzet tot het zoeken en vinden van een nieuw levensdoel en van meer vreugde in het bestaan. Sommige nabestaanden voelen zich nog in contact staan met de overledene, iets dat zij als heel waardevol en ondersteunend ervaren.

Maar ook wordt duidelijk hoe heilzaam een alternatieve, meestal spirituele benadering door de therapeut bij het omgaan met het vraagstuk van zelfdoding kan zijn. Op deze manier worden nieuwe gezichtspunten ten aanzien van het onderwerp van zelfdoding aangedragen.

Ellen Scheffer gaat daarbij uit van de gedachte dat we een ziel hebben die na de dood voortleeft en die steeds opnieuw incarneert om op aarde ervaring op te doen en zich verder te ontwikkelen.

De andere, troostrijke invalshoeken kunnen schuldgevoelens bij nabestaanden wegnemen, zinvol zijn voor mensen die overwegen zelf een einde aan hun leven te maken en nieuwe wegen ontsluiten voor therapeuten.

Het beladen onderwerp zelfdoding wordt op een toegankelijke en persoonlijke manier belicht in alle interviews. Ellen Scheffer hoopt dat haar boek voor u van betekenis kan zijn!

60 brieven van nabestaanden over leven met zelfdoding – Jolien van der Kooij en Wouter de Jonge

60 brieven van nabestaanden over hun verdriet en liefde, woede en respect, wanhoop en hoop. Hoe ziet je leven eruit nadat je iemand in je omgeving verloren bent door zelfdoding?

Dit boek hoopt antwoord te geven op die vraag. Het bestaat uit 60 brieven van mensen die in het verleden met zelfdoding van een dierbare te maken hebben gehad. In hun brieven richten ze zich tot een – voor hen onbekende – lotgenoot. Iemand die onlangs hetzelfde heeft meegemaakt en die ze hopen te helpen door hun eigen ervaring te delen.

De brieven van de nabestaanden gaan over hun verdriet en liefde, woede en respect, wanhoop en hoop. Stuk voor stuk persoonlijk. Soms adembenemend, hartverscheurend, verschrikkelijk. Soms heel praktisch. Steeds weer het echte antwoord hoe het verlies met het leven verweven is geraakt.

‘Leven in de rouwerij’ is het ervaringsverhaal van Marieke Foppen en Marieke van Lierop over het verlies van hun beide mannen door zelfdoding.

Wanneer de twee Mariekes in 2017 beiden hun man verliezen door zelfdoding, zijn ze 25 en 30 jaar oud. In dit boek schrijven deze levenslustige vrouwen op een heerlijk eerlijke manier over hoe hun leven opnieuw vorm krijgt na dit onverwachte verlies, met ruimte voor tranen en een tikkeltje zwarte humor. Als in een reisgids nemen deze Widowchicks de lezer mee in hun achtbaan door de wereld van rouw.

Dit boek biedt herkenning, hoop en een glimlach voor iedereen die rouwt, mist en verder moet.
Met bijdragen van experts Manu Keirse, Riet Fiddelaers, Marinus van den Berg, Derek de Beurs en Marleen Stelling.

Suïcide. Zelfdoding. Het roept allemaal vragen op. Nabestaanden blijven achter met gevoelens van boosheid en schaamte. Onbegrip overheerst, maar vooral ook schuldgevoel. Maar wie zijn wij om daarover te oordelen? Wat weten wij van de eenzame strijd, van de worsteling die iemand doormaakt? Hoe het voelt om moederziel alleen in een ‘donkere tunnel’ te zitten, verlangend naar het licht aan het eind?

Dit boek gaat over hoe mensen ertoe komen. Hoe je omgaat met de heftige gevoelens die zelfdoding losmaakt, bij naasten, vrienden en collega’s, maar ook binnen organisaties. Een psychiater, een psycholoog en een docente verlieskunde leggen dat in heldere taal uit.

Radiostilte… biedt handvatten voor iedereen die ermee te maken heeft of heeft gehad. Het taboe rondom suïcide doorbreken! Dat is de missie van Geertje Spijkerman. Met haar persoonlijke verhaal wil ze begrip kweken voor mensen die het leven niet meer aankunnen, zoals haar man Ron. Daarover gaat Radiostilte…

Zoon Mark: “Mijn pa was echt geen zieke geest, maar een normale pa, net als andere vaders.”

Dochter Willeke: “Stoer vond ik mijn vader, een stoere politieagent in uniform.”

Donderdagavond 7 september 1995, ruim twee uur zat ik met mijn zusje aan de telefoon. Het bleek de laatste keer te zijn dat ik haar sprak. De volgende dag was zij dood. Een zelfgekozen dood, zelfmoord, suïcide….Verliefd, samenwonen, gelukkig. Tot 19 augustus 2013. Toen ik ’s avonds thuiskwam was hij dood.

Dit boek gaat over Nico en nog preciezer, zijn rouwproces na het overlijden van Andries (en zijn zus) die ervoor kozen om zelf te stoppen met leven. Daar zijn gruwelijke woorden voor; suïcide en zelfmoord, zelfdoding. Een woord waar geen vriendelijkheid in zit.

Een boek over het verder leven na verlies van je dierbare door zelfdoding. Een persoonlijk verhaal verweven met een theoretisch kader. Dit boek biedt geen pasklare oplossingen, of manieren “zoals het hoort”. Ieder verlies en het verweven van dit verlies in een leven wat verder geleefd wordt is uniek, bijzonder en op een eigen wijze. Het kan herkenning bieden, verheldering geven, het persoonlijk verlies in een breder theoretisch kader plaatsen, waardoor het wat meer te bevatten is. Waardoor het eigen leven verder geleefd mag worden en het verlies aanwezig kan en mag zijn…

Dit boek is bedoeld voor iedereen die in zijn leven in aanraking is gekomen met zelfdoding. De auteurs laten zien hoe een rouwproces bij zelfdoding kan verlopen waardoor het boek tevens een must have is voor elke therapeut en (rouw) consulent (in opleiding).

In dit boek vertelt Elsbeth Kuysters hoe ze verder leeft met de rouw om haar dochter Sara, die op zeventienjarige leeftijd er zelf voor kiest haar leven te beëindigen.

In een persoonlijk verslag beschrijft ze niet alleen, hoe ze omgaat met haar diepe verdriet nadat ze haar enige kind verloor, maar geeft ze haar dochter ook een gezicht. Sara’s worsteling is niet uniek en staat symbool voor vele andere jongeren. De schrijfster hoopt met dit boek anderen te raken en de hand te reiken, en ook hulpverleners en familieleden te laten zien, wat er in iemand omgaat die zich maar moeilijk thuis voelt in deze wereld.

Het boek bestaat uit afzonderlijke hoofdstukken die samen een collage van rouw vormen, ter inspiratie en ondersteuning voor anderen. Het is vlot geschreven met soms een vleugje humor. De woorden raken je in het hart en het is voelbaar dat na overlijden de liefde en verbinding blijven voortbestaan. Daar verandert de dood niks aan.

Baukje Tolsma – de Vries uit Burum is moeder van Femke en schrijft na de suïcide van haar dochter over haar leven.

Femke’s leven was vol van vreugde, liefde en dankbaarheid, maar zorgen en verdriet waren ook aanwezig. Na Femke’s dood moesten haar ouders verder leven met verdriet en allerlei vragen.

Dit boek neemt ons mee in de diepte van menselijk lijden, maar vooral naar het Licht dat ook in de dood en in rouw kan overwinnen. Het boek wil Femke eren, niet als slachtoffer, maar als kind van het Licht. Zij zocht en vond de dood, maar vooral het Leven.

“Het boek is ter heling geschreven door en voor Baukje. Ook voor anderen kan dit boek genezend, troostend en helpend werken en tot leven komen”

Herman F. de Vries

Het boek is te bestellen via onderstaande link of door een mail te sturen naar btdv28licht@outlook.com